David Bowie

Η απόφαση για το παρόν αφιέρωμα πάρθηκε εύκολα και γρήγορα εκείνη τη μαύρη Δευτέρα του φετινού Γενάρη, αλλά χωρίς ευκολίες. Δεν θα άρμοζε άλλωστε στον David Bowie ένα Sonik που θα αναπαρήγαγε τα ίδια και τα ίδια, τις ιστορίες δηλαδή για την Τριλογία του Βερολίνου, τον Ziggy, τον Λεπτό Λευκό Δούκα και τις λοιπές περσόνες του σπουδαίου Βρετανού. Τα ξέρετε όλα αυτά, τα βρίσκετε εύκολα στο ίντερνετ, τα ακούσατε και πρόσφατα σε βαθμό κορεσμού.

Αφήσαμε έτσι τη δισκογραφία να ξαναπεί όσα σημεία αυτών των ιστοριών είχαν νόημα ως φόντο του έργου του Bowie σε κάθε περίοδο, την οποία και κάναμε χορταστική, ξέροντας από πρώτο χέρι πόσο αγαπάνε οι φίλοι της μουσικής να διαβάζουν για δίσκους. Και εστιάσαμε το υπόλοιπο τεύχος σε σημαντικές μα συνήθως υποφωτισμένες όψεις της πολυποίκιλης διαδρομής του Δούκα, από το Λονδίνο των swingin’ 1960s ως το Blackstar του 2016.

Εξετάσαμε έτσι τη σχέση του με το κοινό της χώρας μας, από τα χρόνια του “Pop Club” του Γιάννη Πετρίδη ως το ιστορικό φετινό πρωτοσέλιδο της Εφημερίδας των Συντακτών τοποθετήσαμε τη συνεισφορά του στο γενικότερο πνεύμα του ανδρογυνισμού της δεκαετίας του 1970, κοιτάξαμε με προσοχή τη μόδα του σε κάθε εποχή, θυμηθήκαμε τα αγόρια και τα κορίτσια της ζωής του μα και τους κιθαρίστες που στάθηκαν στο πλάι του, βάλαμε κάτω τη στιχουργική του, αλλά και τα διάφορα στάδια από τα οποία πέρασε φιλοσοφικά, ενίοτε οδηγούμενος σε άσχημες, σκοτεινές δηλώσεις ανθολογήσαμε την αθόρυβη, παράλληλη καριέρα του στο σινεμά και κοιτάξαμε ποιους διασκεύασε, ποιοι τον διασκεύασαν, αλλά και ποιοι αστέρες του χιπ χοπ τον σάμπλαραν.

Επενδύσαμε με λίγα λόγια σε κείμενα που δεν θα μετέδιδαν απλά πληροφορίες, μα θα κατέθεταν κάτι αληθινό, συνυφασμένο με την οπτική των συνεργατών μας που τα υπογράφουν. Αυτό που λείπει εν γένει στο πολιτιστικό ρεπορτάζ σήμερα, δηλαδή, μα κι αυτό που φιλοδοξούμε να κάνουμε σε κάθε Sonik.